مثبت اندیشی عامل مهم سلامتی و نشاط و شادی

انسان سالم با انسان بیمار چه تفاوتی دارد؟

انسان سالم، کسی است که رفتارش قابل پیش بینی است و انسان بیمار کسی است که رفتارش قابل پیش‏بینی نیست و روی حرف، قول و قرار و وعده اش عمل  نمی کند و نمی شود برایش حساب باز کرد. انسان سالم انسانی قابل اعتماد است. انسان بیمار، تعادل روانی ندارد و  در درون خود تعارضاتی دارد. حتی یکی از این تعارضات نیز بر روی تعادل روانی کودکان تاثیر گذار است.

انسان سالم، انسانی است که اغلب اوقات شاد باشد و با دیگران روابطی مثبت و مبتنی بر اعتماد داشته باشد. انسان‏های سالم درک صحیحی از واقعیت دارند. می توانند برای رسیدن به اهدافشان، اعمالشان را کنترل کنند. از خودشان برداشت مثبتی دارند. اگر فرزند ما مشکلی اجتماعی دارد، باید با ظرافت او را به نُرم جامعه برگردانیم. غمگینی، اشکال در ارتباط برقرار کردن با دیگران، نامرتب بودن، بی‏نظمی و شلختگی، کم‏کاری، احساس بی‏ارزشی و بی کفایتی نمونة بارز رفتار کودکان و نوجوانانی است که به بیماری‏های روانی و اضطراب و افسردگی مبتلا هستند.

 

• کودکانی که در اوایل زندگی نیاز به احساس تعلقشان درست تأمین نمی‏شود، در ارتباط با دوستان، همسر و دیگران دچار مشکل می‏شوند.

            

مُرده‏ها دو دسته‏اند:

 1. مرده‏های افقی که در قبرستان خفته‏اند.

2. مرده‏های عمودی که در خیابان‏ها راه می‏روند.

 انسان های زنده‏ای که دلگرمی و نشاط ندارند، چون مردگانی هستند  که راه می‏روند.

            

نشاط دو نوع است:

1. کاذب

2. حقیقی

نشاط کاذب یا اکتسابی، گذرا و نمایشی است مثل، سرگرمی های بیهوده، سیگار کشیدن یا دیدن یک فیلم سرگرم کننده، ولی نشاط ثابت یا حقیقی، عمیق و درونی است. نشاط به علایم بیرونی بستگی ندارد. دیگران نمی‏توانند ما را شاد یا آزرده کنند. کسی که نیاز درونی او برآورده نشود، احساس سرخوردگی می‏کند و حس سرخوردگی، باعث ناکامی و ناکامی تعادل روانی را به هم می‏ریزد. دلهره و ذهن ناآرام، آدمی را ناخوش می‏کند. مدتی ناخوشی و ناراحتی روح، جسم را هم بیمار می‏کند. بیماری‏هایی مثل سرطان، زخم معده، ایست قلبی، سکتة مغزی، آب مروارید و ... جسمی‏اند و  دروغگویی، ظلم، دزدی، خیانت، اعتیاد به مواد مخدر و الکل و ... بیماری‏های روانی اند. برخی بیماری‏ها روان-تنی‏ هستند یعنی بدون علت مشخصی، جسمشان درد می‏کند. برخی بیماری‏ها اخلاقی- شخصیتی‏اند؛ مثل بدبینی، خیانت، سوءظن و ... . بنابراین منشاء تمام بیماری‏ها از برآورده نشدن نیازی درونی است. علت تمام بیماری‏ها، بدون استثناء روان- تنی است. تغییر اندیشه و رسیدن به یک اندیشة آرام، ذهن را آرام می کند و تنها راه غلبه بر ذهن ناآرام، رسیدن به اندیشة آرام است. اضطراب، زیر بنای تمام بیماری‏ها است. اضطراب باعث ایجاد اختلال در هاضمه می‏شود. هر بار که خشمگین می‏شویم علاوه بر این که دچار بیماری‏های عصبی و گوارشی می‏شویم و برکات الهی را به روی خود می‏بندیم. نعمت‏های خداوند برای وجود، روان و شخصیت سالم است.

خشم و تنفر غیر از بیماری روحی وجسمی چیزی در پی ندارد. اگر کسی به شما بدی کرده است او را ببخشید و بدی او را فراموش کنید و دیگر به خودتان بدی نکنید. فکر گناه، باعث فعل گناه می شود.

امام علی^(ع) می فرماید:

آنکه انتقام می گیرد، یک روز خوشحال است و آنکه می بخشد یک عمر.

رو به جلو حرکت کنید، به خطاهای گذشته‏تان برنگردید و خطا را تکرار نکنید. بعضی از آدم‏ها، مثل دیوانه‏ها رانندگی می‏کنند! حکایت آدم‏هایی که به گذشته فکر می‏کنند و می‏خواهند به جلو بروند مثل راننده‏ای است که پشت‏سرش را نگاه می‏کند و می‏خواهد به جلو براند، او قطعاً تصادف خواهد کرد. تصمیم بگیرید، حرف منفی نزنید، کلام منفی نگویید، فکر منفی نکنید. بالای مغز، مرکز ارادی عصب است و پایین مغز، مرکز غیرارادی عصب. هر فکری که می‏کنیم و هر کلمه‏ای که می‏گوییم حتی به شوخی، یک ارتعاش عصبی ایجاد می‏کند! و از بالای مغز به پایین مغز منتقل می‏شود و در ضمیر ناخود آگاه ما می‏ماند. آنچه که در ضمیر ناخودآگاه ما می گذرد،  بر زندگی ما تأثیر می‏گذارد.

یکی از روانشناسان می‏گوید: «اگر دل کسی را شکستید، یک میخ روی دیوار بکوبید! و اگر دل او را به دست آوردید همان میخ را از روی دیوار بیرون بکشید! ولی بدانید که همیشه جای میخ روی دیوار می‏ماند!» اما من نظر دیگری دارم و می‏گویم، هیچ وقت به گذشته برنگردید! همة آدم‏ها خطا می‏کنند، اشتباه جزء طبیعت آدمی است، اما باید بخشش داشت. خودمان را هم ببخشیم، اگر به کسی ستم کرده‏ایم، باید از او حلالیت بخواهیم. مؤدب باشیم، یاد بگیریم بگوییم؛ من از شما معذرت می‏خواهم! اشتباه کردم، من را ببخشید! شهامت قبول اشتباه خود را داشته باشید و آن را جبران کنید.

 

مسئولیت ما دربرابر فرزندان

 گذشته‏ها را فراموش کنید و بدی‏ها را ببخشید. کسی مسئول رفتار بد دیگری نیست. هرکس فقط موظف است مراقب رفتار و اندیشة خود باشد. اگر کسی به شما بدی می‏کند در وقایع شخصیت بیمار خود را نشان می‏دهد و دلیلی ندارد به سبب آن آزرده خاطر شوید یا خود را اندوهگین کنید. مطالعات فیزیک‏دانان بیانگر این است که تمام اشیاء در عالم هستی دور خود هاله‏ای از انرژی دارند، تمام اشیاء دارای انرژی هستند. دوربین‏هایی اختراع شده که به وسیلة آن می‏توان انرژی دور تا دور آدم‏ها را دید. بیشترین انرژی از دستان انسان ساطع می‏شود، سپس چشمان انسان تنها موجودی است که مولد انرژی است. همة اشیاء حامل انرژی هستند. انسان انرژی را تولید می‏کند و  اشیاء این انرژی را منتقل می‏کنند.

 

چرا انسان انرژی تولید می‏کند؟

چون انسان دارای فکر است و فکر یعنی تولید و گسترش انرژی.

دو نوع حالت انرژی وجود دارد:

فکر پدیده (حالت کم‏تراکم انرژی)

خود پدیده (حالت متراکم انرژی)

 

مثلاً در مورد لیوان:

1. فکر (یا تصور) لیوان، تصویری از لیوان را در ذهن شکل می‏دهد و یک انرژی ضعیفی در اطراف ذهن ایجاد می‏کند.

2. خود لیوان به عنوان یک پدیده، شیء‏ای که در عالم واقعیت واقعاً وجود دارد، حالت پرتراکم انرژی است.

در جهان هستی بر اساس قواعدی که خداوند متعال در ذره ذرة عالم هستی قرار داده است؛ حالت کم‏تراکم انرژی (ذهن) مدام به دنبال جذب حالت متراکم انرژی از جنس خودش (عالم واقع) است.

فکر یعنی تابش انرژی، خیلی مهم است. اگر کسی با افکار،  نیت، عمل، بیان، احساس و ذهنیت مثبت روی صندلی‏ای بنشیند، امواج مثبت روی این صندلی منتقل شده و به صندلی کناری و نفرات بعدی می‏رسد و این امواج شفا دهنده‏اند. ولی اگر کسی با افکار، نیت، عمل، بیان، احساس و ذهنیت منفی و با سوءظن و بدبینی روی همین صندلی بشیند، امواج منفی روی این صندلی منتقل شده و به صندلی کناری و نفرات بعدی می‏رسد و این امواج بیمار کننده‏اند. خیلی مهم است که لباس شما را چه کسی دوخته باشد و هنگام دوختن آن، چه افکاری در ذهن او بوده است. خیاط  افکارش را با دستانش و با نخ و سوزن و ماشین خیاطی به لباس شما منتقل کرده است. اگر در این لباس راحتید یا احساس خفگی می‏کنید، یکی از مهمترین دلایلش همین است. افکار مثبت خیلی مهم است، هر آن چه فکر می‏کنیم، همان هستیم. خانمی می‏گفت: آقای دکتر، شوهر اولم یک کثافت بود! شوهر دومم یک جنایتکار! گفتم: انشاءالله، شوهر سومت یک قاتل خواهد بود! J گفت: چطور؟ گفتم: چیزهایی را به خودمان جذب می‏کنیم که در اندیشة ما هستند! هر کسی که وارد زندگانی‏ ما می‏شود، تکه‏ای از وجود ما است و مثل ما فکر می‏کند! یا کسانی و چیزهایی را درک می‏کنیم که دقیقاً از آن متنفریم!

سه دسته از انسان‏ها را جذب خود می‏کنید:

1. کسانی که به شما می‏اندیشند.
2. کسانی که از آن‏ها متنفرید، چون دارید به آن ها فکر می‏کنید.
3. کسانی که به آن‏ها حساسید.

از کسی تنفر نداشته باشید، تنفر هم موجب جذب است و هم موجب بیماری و سرطان! به کسی  یا چیزی حساسیت نداشته باشید، به هر چه حساس باشیم جذبش می‏کنیم! هیچ انسانی وارد زندگانی ما نمی‏شود، مگر اینکه تفکر ما را داشته باشد. ما چیزی را جذب می‏کنیم که به آن می‏اندیشیم.

دنیای ما را، کلام ما می‏سازد. اولین گام برای نشاط درونی مراقبت از کلام است. کلمه، ارتعاش ایجاد می‏کند، خود کلمات یک تصویر ذهنی به وجود می‏آورد.

فرض کنید کودکی لب پنجره‏ای ایستاده است و هر آن ممکن است از پنجره بیفتد؛ مادرها دو گونه برخورد با این کودک دارند:

1. مادر فدایت شوم، آرام خودت را نگهدار!

2. ای وای! بچه، چرا رفتی آنجا! می‏افتی‏!

برخورد دوم، در واقع به امکان افتادن کودک کمک می‏کند و تصویر افتادن را در ذهن او ایجاد می‏کند. تصویر ذهنی افتادن باعث می‏شود، کودک واقعاً بیفتد.

برای درک موضوع، تست‏ زیر را انجام بدهید:

• صاف بایستید، دست‏هایتان را در امتداد شانه‏هایتان بالا بیاورید، انگلستان دست را به هم بچسبانید و چشمانتان را ببندید. دستانتان را به اندازة چهار انگشت از هم باز کنید. به مچ دست راستتان فکر کنید و تصور کنید یک وزنة آهنی 5/3 کیلوگرمی از مچ‏دست راستتان آویزان است. در ذهنتان کلمة وزنة آهنی 5/3 کیلوگرمی مدام تکرار کنید. چند دقیقه در همین حالت و تصور یک وزنة آهنی 5/3 کیلوگرمی بمانید. کم‏کم احساس می‏کنید، دست راست شما دارد خسته و سنگین می‏شود! و واقعاً دست راست شما خسته و سنگین خواهد شد!

 

دنیای ما را کلمه‏ها می سازند. مثلاً وقتی کسی کلمة لیموترش را بر زبان می‏آورد، شنیدن این کلمه، تصویری از لیموترش را در ذهن شما پدید می‏آورد، تصویر لیموترش سیستم عصبی را تحریک می‏کند، مزة ترش را روی زبان خود احساس می‏کنید و دهانتان به آب می‏افتد!!

کلام منفی و فکر منفی ویرانگر است.

قال رسول الله^(ص): مَن باتَ و فی قَلبِه غََشٌّ لِاَخیهِ المُؤمن باتَ فی سَخَطِ الله وَ اَصبَحَ کَذالِکَ فی سَخَطِ الله حتّی یَموتُ اَو یرجَعَ فَاِن ماتَ کَذالِکَ ماتَ علی غَیر دینِ الإسلام.

پیامبر اکرم(ص) می فرماید: «کسی که شب را تا صبح زنده دار باشد و حال آنکه در قلبش نسبت به برادر مؤمنش ناخالصی داشته باشد ( بگوید آدم خوبی نیست) در غضب خدا شب را صبح کرده است و روز هم همچنین در غضب خداوند است تا این که بمیرد یا توبه و برگشت نماید، و اگر با چنین آلودگی و وضعیتی بمیرد غیر مسلمان است.»

اولین گام برای تحول و ایجاد نشاط، واژگان و کلام مثبت است. یکی از دلایلی که دعای آدم‏ها مستجاب نمی‏شود، اضطراب است و یکی از بهترین راه‏های درمان اضطراب، کلام مثبت است. به خودتان بگویید، من در کمال آرامش هستم! قلبم سرشار از محبت خداوند است! من بر خودم مسلط هستم و آرامم!

اگر به مدت طولانی به یک پدیده یا چیزی فکر کنید، دقیقاً همان را جذب خواهید کرد، اگر به صورت مستمر به فقر و بدبختی فکر کنید، همان را جذب خواهید کرد! به سرطان فکر کنید، سرطان خواهید گرفت! هیچ‏چیزی در زندگانی ما شانسی و تصادفی نیست، زندگی یک انتخاب و تقدیر خداوند برای ما سعادت است.

برای آن که افکار مثبت داشته باشید:

1. جمله تاکیدی و تلقینی مثبت را روزی چندین بار بخوانید.
2. شب‏ها، پیش از خوابیدن، بخندید.
3. صبح‏ها، قبل از نماز صبح، دقایقی با صدای بلند بخندید، حتی بی‏دلیل!
4. قبل از استراحت مغز بخندید و بعد از استراحت مغز بخندید! بگذارید آرام آرام دستگاه عصبی به سیستم عصبی شما در جهت ترشح مواد آرام‏بخش درونی، دستور بدهد.

 

نگاه زیبا و زینبی به حوادث

ابن زیاد خطاب به حضرت زینب^(س) گفت: دختر ابوتراب، دیدید خداوند چه بلایی بر سر شما آورد؟! زینب کبری^(س) در جواب ابن زیاد فرمود: وَ مَا رَأَیتُ إلاّ جمیلاً. در کربلا جز زیبایی ندیدم. هر آنچه در کربلا دیدم، فقط زیبایی بود.

به راستی آیا خون و دست های بریده و خیمه های سوخته، زیبا است؟ ایشان در کربلا چه دیده بودند؟

بله، جان برای جانان دادن زیبا است. وفاداری زیبا است، پایبندی به عهد و پیمان زیبا است، از خود گذشتگی زیبا است، توکل به خدا زیبا است. آنچه زینب^(س) در کربلا دید اوج ایثار و فداکاری و دفاع از حق و حقیقت بود. پاکی ها و خوبی ها و ارزش ها و زیبایی ها را باید در فضای خانواده ها ایجاد کنیم.

اللّهُمَ أجعَلنی وَجیها بِالحُسَین^(ع) فِی الدُّنیا و الآخره.

خدایا مارا زیبا بگردان به زیبایی حسین(ع)، هم در دنیا و هم در آخرت.

 

بیایید اینگونه باشیم:

1. محبت پذیر و اخم‏گریز.

انسان هایی که اخم می کنند، بسیار زشت هستند و نمی توانند به کمال برسند. برای رشد و ترقی و پیشرفت خود و خانواده و فرزندان عزیز و جامعة بشری و جهانی باید از خود شروع کنیم و نقطة آغاز آن حسن خلق و مهرورزی و محبت و مکارم اخلاق است و بکوشیم که فرزندان ما دانشمند و متدین و پاکدامن تربیت شوند و با نمونه های عالی اخلاق و انگیزه های عالی معنوی بیاییم با خدای خود عهد ببندیم و بگوییم: خداوندا، از امروز اخم نخواهم کرد و عبوس نخواهم بود. به همگان مهر و محبت خواهم داشت.

حضرت فاطمه(^س) می فرماید:

خِیارُکُمْ اَلیَنُکُمْ مَناکِبَةً وَ اَکْرَمُهُم لِنِسائِهم.

بهترین شما کسانی‏اند که با مردم نرم‏ترند و زنان خویش را بیشتر گرامی می دارند.

 

2. تکریم طلب و تحقیرگریز.

از امروز تا همیشه، سپاسگزار باشیم و به ویژه از همسرمان، هر روز با مهر و محبت، سپاس گذاری و تکریم کنیم. دیگران را تحقیر نکنیم، هرکسی که انگشت بر نقطة ضعف دیگران بگذارد؛ خود، انسان کوچکی خواهد بود.

3. تأیید طلب و تکذیب گریز.

وجود انسان ها را تأیید کنید و تکذیب نکنید. این کار انسان را زشت می کند و فرزند انسان را هم تحت تاثیر قرار خواهد داد. زیبا باشید تا فرزندانتان با شما ارتباط برقرار کنند.

4. ترغیب پذیر و تهدید گریز.

تهدید ویرانگر است. انسان مستبد زشت است و بسیار بد است که انسان دیگران را تهدید کند.

5. تشویق طلب و تنبیه گریز.

به جای آنکه همسر یا فرزند خود را به خاطر اشتباه یا خطایی که از او سر زده، تنبیه کنیم؛ رفتار و اعمال نیک و خوب آنها تمجید و آن ها را تشویق  کنیم.

6. مثبت اندیش.

از مهم ترین ویژگی های همسران متعالی، توانایی برخورد مثبت و سازنده با خود و دیگران است، به عبارتی «مثبت اندیش» هستند.